Iwona Franek
W ciszy która nastała
W dobie tego milczenia
Jesteś.... a jakby cię nie ma
Może to tylko złudzenia
Milczenie które nastało
Jakże wymowne przesłanie
Trwając w swojej cichości
Patrząc co nastanie
Cierpliwość razem z milczeniem
Kroczą razem pod rękę
W cierpliwości i milczeniu
Rodzą się rzeczy wielkie
Kobyłecka Zofia
Dokąd pędzisz wietrze szalony
Pełen tajemnic i zawiłości
Porwij mnie i ponieś
Na cztery świata strony
Oderwij od rzeczywistości
Bez wiz i paszportu
Bez niczyjej zgody
Po świecie wędrujesz
Gwiżdżesz, świszczysz, szumisz,
Tańczysz i wirujesz
Ciągle silny, zwiewny, młody
Ponieś mnie, ponieś
Ponad ziemskim globem
W niebieskie przestworza
Do świata swobody
Niesiona wiatrem
Kołysana, tulona
Chcę zachłysnąć się tobą
Być jak ty szalona.
Krzysztof Cezary Buszman
Dłońmi chwytać się obiema
Tego, czego wcale nie ma
To rozsądku brak.
Tęsknić przez swe życie całe
Za tym, czego nie poznałeś
To obłędu znak.
Chwilą smucić się dzisiejszą
I piętnować teraźniejszość
Nierozsądnym jest.
Przyjąć każdą chwilę godnie
I już nie uciekać od niej
To człowieczy chrzest.
Nie być recenzentem sumień
Ludzi starać się zrozumieć
Jest mądrością twą.
Głupio za ułudą nie biec
Zostać kimś na miarę siebie
To naprawić błąd!
Krzysztof Kamil Baczyński
Las nocą rośnie jak jezior poszum.
Droga kołysze we mchu, we mchu.
Ciężkie kolumny mroku się wznoszą.
Otchłanie puste z ciemności płoszą
krzyk zły, wysoki jak ze snu.
A dołem potok ludzi i wozów
i broni chrzęst we mgle, we mgle.
Spod stóp jak morze wydęte grozą
nieujarzmiona piętrzy się ziemia
i głosy ciemne leżą w przestrzeniach
jak to, co czeka obce i złe.
Żołnierze smukli. Twarzyczki jasne,
a moce ciemne trą się i gniotą,
lądy się łamią, sypie się złoto
i chyba pancerz ziemi za ciasny
pęka, rozsadza i grzmi, i grzmi.
Twarzyki jasne! Na widnokręgach
armie jak cęgi gną się i kruszą.
O moi chłopcy, jakże nam światy
odkupić jedną rozdartą duszą?
Kochać, a to się wydaje mało,
ginąć - to słabość tylko wyzwolić,
bo nie nadąża chłopięce ciało,
a ciemność stoi i grzmi, i grzmi.
Las nocą rośnie. Otchań otwiera
usta ogromne, chłonie i ssie.
To tak jak dziecko, kiedy umiera,
i tak jak ojciec, który żyć musi.
Przeszli, przepadli; dym tylko dusi
i krzyk wysoki we mgle, we mgle.
Ksawery Sokołowski
Czym zaczyna się zima?
Zmarzniętymi uszyma?
Zawianymi śniegem oczyma?
Bałwanem z brzuchem olbrzyma?
Staruszkiem, którego na przejściu
dobry nieznajomy podtrzyma?
Zmarzniętym, biednym psem,
co zamarzniętą w misce wodę przetrzyma?
Narciarzem, który na stoku swą pozycję utrzyma?
Mroźnym przeciągiem, co zasłony wydyma?
Gałązką, która ciężar śniegu wytrzyma?
Obietnicą kuligu, którą ktoś dotrzyma?
Zima: To ...... przy choince rodzina.
Zima: To ...... świece, kominek, długie wieczory.
Herbata z goździkami ...... i książki czytane do późnej pory.
Józef Czechowicz
Pada śnieg, prószy śnieg,
wszędzie go nawiało.
Dachy białe już są.
Na ulicach biało.
Strojne w biel, w srebrny puch,
latarnie się wdzięczą.
Dziń-dziń-dziń-dziń-
dzwonki sanek brzęczą.
Pada śnieg, prószy śnieg
bielutki jak mleko.
W sklepach gwar, w sklepach ruch:
- Gwiazdka niedaleko!
Jeszcze dzień, jeszcze dwa,
chłopcy i dziewczynki!
Będą stać niby las
na rynku choinki.
Czesław Janczarski
Przypłynęła chmura sina.
Od północy wiatr zacina.
Kot wyjść z domu nie ma chęci.
Coś się tam na dworze święci!
Kraczą wrony na parkanie:
- Jedzie zima, groźna pani!
I już lecą z nieba śnieżki,
zasypują drogi, ścieżki,
pola, miedzę i podwórka,
dach, stodoły, budę Burka.
Kraczą wrony na jabłoni:
- Jedzie zima parą koni!
Mróz ściął lodem brzeg strumyka.
Zając z pola w las pomyka.
Krasnalowi zmarzły uszy,
już spod pieca się nie ruszy!
Kraczą wrony na brzezinie:
- Oj, nieprędko zima minie!
