Autor nieznany
Po prostu bądź, gdy
nadziei mi brak...
Po prostu bądź, gdy
znów rani mnie świat...
Po prostu bądź
i w cichym skupieniu...
pomóż mi od nowa
zaufać przeznaczeniu...
Rozpocznę z życiem
tę nową grę
i nic już nigdy
nie złamie mnie.
Duszę wyleczę
z głębokich ran...
na me życie
ułożę plan...
Ty przyjacielu po prostu bądź jak
mój cichy anioł stróż.
Dawid Kowalczyk
Bądźmy szczęśliwi sami ze sobą
Ja ciebie nie wydam
Ty mnie nie zranisz
Bądźmy dla siebie wodą i ziemią
Ja ciebie utulę
Ty mnie nie utopisz
Bądźmy dla siebie ogniem i wiatrem
Ja ciebie ogrzeję
Ty nie pozwolisz bym zgasnął
Bądźmy dla siebie sobą
Ja udam, że mnie nie ranisz
Ty, że mnie kochasz
Nela Nielsen
Otulam Cię myślami
Dotykam myśli tchnieniem
Twój żal obmywam łzami
Walczę ze zwątpieniem
Wręcz czuję całą sobą
Jak miłość w sercu krzyczy
I oddech gubiąc
Pragnę biec do Ciebie
By wyrwać z duszy ten smak goryczy
Głęboko na dnie serca wyryłeś swoje imię
Zostanie tam na zawsze
Pogrąży we wspomnieniach
Dziś wiem, że pragnę tylko
Zanurzyć w twych objęciach
Szukając wciąż bez końca
W ramionach twych schronienia
Małgorzata Mikołajczak
Przy Tobie
Straciłam
Poczucie czasu
Nieustannie
Smakując
Twoje słowa...
Napełniając mnie nimi
Otworzyłeś serce
I powiem Ci
Zaplątałeś się
W nim na zawsze
Wypełniając je
Po brzegi...
Anna Sobańska
Jestem tutaj, Serce.
Czekam na Twój znak.
Wiesz, że mnie przenikasz.
Wiesz, że powiem " tak ".
Czuję Cię z daleka.
Każdy oddech, szept.
Słyszę Twoje myśli,
Jak muzyki dźwięk.
Mogę być Aniołem
Dla Ciebie, Kochanie.
Stanę zawsze blisko.
Nic Ci się nie stasnie.
A jeśli odejdziesz,
Odpłyniesz z chmurami,
Podążę za Tobą
W przestrzeń bez granic...
Ludwik Jerzy Kern
Nigdy ja nie byłem, proszę państwa, nazbyt skory,
Do zmieniania ( tak modnego dzisiaj! ) miejsca pracy.
Szefów miałem ja zaledwie kilku do tej pory,
Ale wszyscy razem niedomyślni byli jacyś.
Mimo, że kolejny z nich tak samo jak i pierwszy,
Dość na ogół byli chyba owszem z moich wierszy.
Ja męczyłem się po całych nocach nad tematem,
Myśl starałem się wydobyć z tajnych głębin głowy -
Czy to mroźną zimą, czy też rozpalonym latem,
Wiersz na termin zawsze, jak garnitur, był gotowy.
Kładłem go na biurku, mówiąc: " Proszę Redaktorze! "
I nadzieję mając w sercu,że dziś właśnie może...
Nic jednakże się nie działo, szef utwór przeleciał,
Czasem nawet się uśmiechnął pod nosem łaskawie,
Komplemencik jakiś mruknął w rodzaju " Poeciak! "
I to byłoby już wszystko, z grubsza biorąc, prawie.
A ja stałem i czekałem na ten gest niewielki,
Na tę rękę wędrującą w stronę kamizelki.
W mózgu coś eksplodowało wtedy na kształt bomby,
Szlag mnie trafił jeden duży i malutkie szlaczki -
Och, inaczej, ach, inaczej postępował on by,
Gdybym wannę mu odetkał, albo podał flaczki.
Wiedziałby on dobrze wtedy po co ja tsk stoję,
A z was miałem wielki guzik, biedne wiersze moje.
Tradycyjnie się utarło od Reja pradziada,
I od tego Jana, co miał lipę w Czarnolasie.
Że napiwków za wierszyki dawać nie wypada,
Że wystarczą te pieniążki, co odbierzesz w kasie.
No i tak się nasze losy od tej chwili pletą,
Wszystkim daje się napiwki, tylko nie poetom.
Czy to słuszne jest? - zapytam. - Czy tak być powinno?
Czy tendencja tego typu jest tendencją zdrową?
Czemu mierzyć tych od wierszy miarką trochę inną,
Zwłaszcza dzisiaj, gdy dokoła takie Napiwkowo!
Redaktorze, nie bij zaraz w oburzenia dzwony,
Daj napiwek, a zostaniesz dobrze obsłużony!
Człowiek w deszczu
Złe słowa ja pociski, lecą w moją stronę.
A ja nie mam się gdzie schować,
Nieuniknionym staje się przyjęcie ciosów.
Ty do mnie strzelasz, a ja to przyjmuję.
Kolejna kula przebija moje ciało.
Bolało czy nie, to bez znaczenia.
Jestem tylko kawałkiem szkła bez imienia.
Mnie można kruszyć, mną się kaleczyć,
Me rany rozrywać, a potem leczyć.
To bez znaczenia, to nie istotne,
Rany w blizny się przecież zamienią.
A mam ich dużo, więc mogę mieć więcej,
Przyjmę ich tyle, ile uniesie serce.
