Gaja ( marhan)
Brak mi ciepła Twoich rąk,
naszej radości,
czułych spojrzeń, które są
mową miłości!
Brak mi piękna Twoich słów,
i tej bliskości,
kiedy księżyc wchodził w nów
na znak czujności!
Brak mi drżenia Twoich ust,
ich zachłanności,
gdy pocałunków smak niósł
żar namiętności!
Halina Poświatowska
Jesteś powietrzem
które drzewa pieści
rękoma z błękitu
jesteś skrzydłem ptaka
który nie trąca liści
płynie
jesteś zachodnim słońcem
pełnym świtów
bajką ze słów które mówi się
westchnieniem
czym ty jesteś -
dla mnie - świeżą wodą
wytrysła na skwarnej pustyni
sosną - która cień daje
drżącą osiką - która współczuje
dla zziębniętych - słońcem
dla konających - bogiem
ty - rozbłysły w każdej gwieździe
której na imię miłość
Halina Poświatowska
Nie umiem powiedzieć słowem
nie słowem tęsknie
ale rękoma
zamykającymi przestrzeń
ale krwią
opływające ręce
jesteś w moim tętnie
odkrzykującym do siebie
wiecznie pamiętającym
we mnie powstajesz
najgłębiej
i każdy oddech
który na mrozie krzepnie
przypomina że jesteś
że znów odszedłeś ode mnie.
Autor nieznany
Szeptem wieczornym i dotykiem dłoni
Może się Tobie me imię przypomni,
Że byłam z Tobą, choć przez oka mgnienie
A teraz jestem dla serca wspomnieniem.
Wierszem, co w sobie tyle uczuć kryje
I nie są one już odtąd niczyje
Będę tuż obok, w kilku ciepłych słowach,
Które na zawsze dla siebie zachowasz.
Spójrz czasem w słowa jak w oczy z tęsknotą
Że zwykłe, proste - nie dbaj wtedy o to,
Daj się unosić swym myślom jak falom,
One nas sobie zbliżą, nie oddalą.
Znajdziesz mnie zawsze w muzyce, przyrodzie,
Będę odbiciem Twoich marzeń w wodzie,
Czymś nierealnym, co posiada duszę
I serce pełne niedzisiejszych wzruszeń.
Autor nieznany
W jesiennych oczach
zaduma tkwi nad życiem,
ciepłe barwy lata są ukryte
i księżycowa lśni poświata,
jak srebrne nitki babiego lata.
W jesiennych oczach
odbite są radości z lat
dawno minionej młodości.
Jest miłość ciepła i złota
i do życia wielka ochota.
Chociaż jesienne oczy czasem
tęsknota jak mgła otoczy
choć smutne łzy w nich lśnią;
zawsze ciepłe i słoneczne są -
te jesienne, jasne, dobre oczy.
Autor nieznany
Przyszły jakoś tak same
myśli mocno spłakane,
cichutko stanęły z boku
nadzieję chowając w mroku.
Jedna była mym żalem
omotana miłości szalem
chciała tylko być sługą.
Ta nie gościła długo.
Pretensja - ta żalu siostra
kielich goryczy przyniosła
argument wolno sączyła.
Ta troszkę dłużej była.
Najdłużej płakało żądanie,
wiedziało najmniej dostanie
ulice prośby utkało.
Nic nie dostało.
Poszły same
nad ranem myśli
strasznie spłakane
cichutko kucnęły
za miedzą pewnie
tam ciągle siedzą.
Autor nieznany
byłeś ogniem
wzniecałeś miłosny żar
teraz gdy cię zabrakło
serce topi się w morzu skarg
ciągle samotne
spowite żalem
pełne tęsknoty
dryfuje przeszłości falą
byłeś wiatrem
podsycałeś ogień
teraz gdy cię zabrakło
serce zmieniło się w kamień
ciągle samotne
żyje okruchami przeszłości
pełne tęsknoty
nie potrafi żyć bez swojej miłości
lecz życie toczy się dalej
kręci jak kołowrotek
rozpoczyna łzą
kończy smutną nutą
tęsknota nakręca spiralę
smutkiem serce oplata
życie toczy się dalej
przeszłość z teraźniejszością splata
Ks. Wacław Buryła
Może się nigdy nie powtórzy
tamten deszcz i tamten wieczór
wtedy wraz z deszczem przyszło szczęście
którego wcześniej nikt nie przeczuł
może już nigdy po raz drugi
nie przeżyjemy takiej burzy
może już nigdy nas nie złączą
krople jak szczęście przeźroczyste
które płynęły nam po twarzach
dziwnie odświętne, uroczyste
chciałbym zatrzymać tamtą chwilę
chciałbym zatrzymać tamten deszcz
chciałbym zatrzymać twoją dłoń
w mej dłoni cicho zanurzoną
i z tobą chciałbym iść przez życie
do mojej piersi przytuloną
Johann Wolfgang Goethe
Gdy słońca blask nad morza lśni głębiną,
Myślę o Tobie, miły.
Wzywałam Cię, gdy księżyc niebem płynął
i zdroje się srebrzyły.
Widzę Cię tam, gdzie skraj dalekiej drogi
Szarym zasnuty pyłem,
A nocą gdzieś wędrowiec drży ubogi
Na ścieżynie zawiłej.
Słyszę Twój głos w szumie spienionej fali
Bijącej o wybrzeże,
Lub w cichy gaj przychodzę słuchać dali
W zamierającym szmerze.
I wtedy wiem, że jesteś przy mnie, blisko
Choć oddal Cię ukryła -
Przygasa dzień, wnet gwiazdy mi zabłysną
O, gdybym z Tobą była!
Fot. z int.
Mirosław Wełz
Obszedł się z tobą
Nie najlepiej
Nie miał czasu
Na grę wstępną
I na rozstanie
Po prostu minął
Pozostał już
Czasem przeszłym
Mimo wszystko
Wspominasz go
Czasem we śnie
Halina Poświatowska
to bezsilność uszminkowała świat
do fotografii
śnieg upudrował kiełki konwalii
i drzewa mają wygięte rzęsy
prześwietlone okrągłym księżycem
- świat jest taki ładny -
na ulicy
długi cień latarni
wplątał się w deski płotu
milczącego podłużnie
w bramie - na przekór
skrzypiącym krokom
kwitną pocałunki
słyszysz - dzwonią
jak drzemiące główki konwalii
- świat jest taki ładny -
po drugiej stronie
zamkniętych okien
Jeremi Przybora
Chyba to sprawił wrzesień,
że prawie nic już nie czuję.
Słucham, jak teraz
upał zamiera, ciszą pulsuje.
Pewno Ci dobrze gdzieś o tej porze,
pewno przyjemnie...
A wokolutko -
pejzaż bez smutku,
pejzaż beze mnie.
Noce i dni o których nie wiesz
jesień i ... pejzaż bez Ciebie...
Halina Poświatowska
Zaszeptała noc: dobranoc
zaszeleściła
a w gałęziach dzikiego bzu
spały cicho zwinięte pąki
nie budźmy ich - powiedziałeś ciszej
od pomruków wiatru
drzemiącego nad łąką
nie budźmy ich - szepnęłam
i dałam ci znak powiekami
że pocałunki właśnie wzeszły
na świeżo zamiecionym niebie
Mówią
że deszcz
to łzy nieba
lecz trzeba
wsłuchać się
w jego głos liryczny.
Deszcz
to akompaniament
muzyczny
do pieśni
naszych serc
naszych marzeń.
Przytulmy twarze
gdy pada deszcz.
Wiesz
że w deszcz
miło gawędzić
przy herbacie z rumem
i dłonie
trzymać w uścisku.
Gdy pada deszcz
tak dobrze
być z sobą
blisko.
Krzysztof Kamil Baczyński
Dziś rano cały świat kupiłem,
gwiazdy i słońce, morze, las,
i serca, lądy i rzek żyły,
Ciebie i siebie, przestrzeń, czas.
Dziś rano cały świat kupiłem,
za jedno serce cały świat,
nad gwiazdy szczęściem się wybiłem,
nad czas i morskie głębie lat...
Gorące morza sercem płyną -
- pozłocie nieprzebytych sław,
gdzieś rzeki nocy mnie wyminą
w głębokich morzach złotych traw.
Chcę czerwień zerwać z kwiatów polnych,
czerwienią nocy spalić krzew,
jak piersi nieba chcę być wolny,
w chmury się wbić w koronach drzew.
Morzem w nocy.
Noc się ciszą kołysze, zmęczona wzruszeniem,
woda pachnie księżycem wśród dygów błyszczących,
nieskończone, bez ciała, śródfaliste drżenie
i cień nocy sinawy po wodzie się pnący.
Szczęście palce rozdzwania drżące miękkim pulsem,
myśli czernią zakrzepłe na błyskach dygocą,
serce tętnem uderza w wielkiej piersi nieba.
W głąb rozczerni i szczęścia płyniesz ze mną nocą.
Halina Poświatowska
Moim sąsiadem jest anioł
on strzeże ludzkich snów
dlatego wraca późno do domu
na schodach słyszę dyskretne kroki
i szelest
zwijanych skrzydeł
on rano staje w moich drzwiach
otwartych na oścież
i mówi:
twoje okno znowu
świeciło długo
w noc
Ivona Franek
Muzyka to taki lek
Co leczy duszę i serce
W muzyce piękniejszy świat
W niej widzi się dużo więcej
Ona rozjaśnia mrok
Magii nadaje szarościom
Doskonałym ona lekarzem
Prowadzi umysł ku wolności
Słysząc jej dźwięki zatracasz się
Inna się staje codzienność
Zamykając na chwilę oczy
Czujesz jej siłę niezmierną
Unosi cię jak ptak
Wysoko ponad wszystko
W muzyce się zatapiając
Piękniejsza jest rzeczywistość
Autor nieznany
Wszędzie gdzie jesteś
Widzę cię w ciszy
Znasz moje myśli
Wiem że mnie słyszysz
Błądzą tęsknoty
Gdzieś zagubione
Nie wiedząc w którą
Udać się stronę
A jesień wiersze
Wciąż z nich układa
W bukiety z liści
Ich serca wkłada
Przeplata perłą
Z rosy utkaną
Maluje barwą
Niezapomnianą
Z wiatrem rozrzuca
Między brzozami
Byśmy wciąż żyli
Ze wspomnieniami
Autor nieznany
Kiedy matka jeszcze młoda
jest potrzebna i kochana,
bo serdecznie cię przytuli,
weźmie czule na kolana.
I osuszy twoje łezki,
jeśli czegoś czasem płaczesz,
i rozwiąże twe problemy,
z cierpliwością wytłumaczy.
Ale w miejscu czas nie stoi.
Z młodej robi się staruszka.
Często niemoc i choroby
przykuwają ją do łóżka.
No i wówczas się zaczyna,
wtedy rodzą się problemy.
Kto się ma nią opiekować?
Takiej matki już nie chcemy.
Kiedyś byłem tego świadkiem,
jak na matkę córka klęła
i mówiła takie słowa:
ta cholera nie umiera.
Nie udało Ci się Boże
urządzenie tej starości.
Ileż w świecie jest cierpienia,
gdy zabraknie gdzieś miłości.
Stwórz o Boże gdzieś przytułek
schorowanej starczej głowie
i w ostatnim zasypianiu
niech jej nucą aniołowie.
