Widzisz ten lasu pas na widnokręgu,
Śniący w marzeniu mgły złotobłękitnej,
W takim cudownym dla rąk niedosięgu
I jeno oczom tęskniącym uchwytny?
Tam dal kojarzy ślub ziemi i nieba,
Któremu czarem nic nie może sprostać...
To tak jak szczęście, co iść doń nie trzeba,
Jeżeli szczęściem ma zawsze pozostać...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz