Jakobe Mansztajn
najpierw stanęła w drzwiach, tak jak
się staje do wyjścia, i powiedziała: to pa,
skarbie, a następnie ziemia się osunęła,
tak jak się osuwa ziemia, gdy nic więcej
nie zostaje do stracenia, później długo
lecisz w dół, a później jeszcze dłużej
się podnosisz, gdy jesień wyrywa ci serce,
chodzisz bez serca całą jesień, i ten przeciąg
jest nie do zniesienia, na szczęście
wraz z zimą umiera wrażliwość i później
jest zima, cztery lata po jej wyjściu,
pierwsze przylaszczki kwitną na szybie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz